آئین مستان

یاد دارم که کربلا بودم

از غریبی چه ناله ها کردم

جسم جدم میان مقتل بود

با رقیه چه گریه ها کردم

یاد دارم که باب بیمارم

خون دل از عدوی کین می خورد

خواست جد من کند یاری

لیک ناگهان زمین می خورد

یاد دارم که بزم شرم یزید

خیزران آتشی بر این دل زد

من خودم با دو چشم خود دیدم

عمه سر را به چوب محمل زد

یاد دارم که در خرابه ی شام

بر دلم کوه عقده ها مانده

آمدم من مدینه اما وای

عمه‌ی من رقیه جا مانده

ای به آه تو سوز جگر، همراه

ایهـا الباقـر یابن رسـول‌الله

ایها المظلوم  سیدالمسموم

****

شعله بر جانت از زهر کین افتاد

سر فرزندت صـادق سلامت باد

ایها المظلوم  سیدالمسموم

****

ای که عمری شد خون جگر قوتت

فاطمــه گردیـد دنبــال تابــوتت

ایها المظلوم  سیدالمسموم

****

شیعه می‌گیرد دائم سراغ تو

از مـزار بی‌شمع و چـراغ تو

ایها المظلوم  سیدالمسموم

****

تو بلاهـا در کـرب و بـلا دیدی

مجلس شام و تشت طلا دیدی

ایها المظلوم  سیدالمسموم

****

بر تـو مـی‌گریم پسـرِ زهرا

که بود داغت بر جگرِ زهرا

ایها المظلوم  سیدالمسموم

از صیام تا قیام 5 – غلامرضا سازگار

خاک بقیعت دل جلا، ای یادگار کربلا

قدرش فزون تر از طلا، ای یادگار کربلا

شمعی شدی در زندگی، روشن نمودی سوختی

غم ها کشیدی از بلا، ای یادگار کربلا

ای آنکه در کرب و بلا، گفتی به عمه رازها

کن راز زینب برملا، ای یادگار کربلا

ای همصدای کودکان، همبازی بنت الحسین

کی می زنی دل را صلا، ای یادگار کربلا

ای آشنا با تشنگی، ای هم صدای العطش

دل بردی از اهل ولا، ای یادگار کربلا

ای آنکه بین حجره ات، در لحظه های آخرین

ذکرت حسین و کربلا، ای یادگار کربلا

فطرس به شام ماتمت، آخر چه گوید از غمت

چشمش به گریه مبتلا، ای یادگار کربلا

بین نماز ، وقت دعا گریه می کنی

با هر بهانه در همه جا گریه می کنی

در التهاب آهِ خودت آب می شوی

می سوزی و بدون صدا گریه می کنی

هر چند زهر قلب تو را پاره پاره کرد

اما به یاد کرب و بلا گریه می کنی

اصلاً خود تو کرب و بلای مجسّمی

وقتی برای خون خدا گریه می کنی

آب خوش از گلوی تو پایین نمی رود

با ناله های وا عطشا گریه می کنی

با یاد روزهای اسارت چه می کشی

هر شب بدون چون و چرا گریه می کنی

با یاد زلفِ خونی سرهای نی سوار

هر صبح با نسیم صبا گریه می کنی